De voorwerpen die ze als jutter langs de Waal vond waren altijd een startpunt voor nieuw werk. Dat trok opnieuw haar aandacht. Nu het struinen langs de rivier door fysieke beperkingen niet meer mogelijk is, is het de wilg die haar inspireert. Je kunt een wilg knotten, maar ze loopt altijd weer uit. Haar takken zijn buigzaam en als je ze in de grond steekt, groeien ze uit tot bomen. Tot een herberg voor vogels.

Wilgenhout is zacht en makkelijk te bewerken. Dat biedt Marjo mogelijkheden om als kunstenaar weer aan de slag te gaan. Met een thema dat zich opdringt: verlies.

In de afgelopen jaren is Marjo geconfronteerd met het verlies van gezondheid en werk, en met de impact daarvan op haar leven en zijn. Het hout dat ze van de Waal gekregen heeft, vertelt haar verhaal.